Mijn Parachutesprong: Suizend door de Lucht

Nog nooit ben ik met zoveel snelheid en met zo'n grote hoeveelheid adrenaline in mijn aderen mijn volgende levensjaar ingedoken.

"Het is een fantastische ervaring, een beter cadeau voor je achttiende verjaardag bestaat er niet." Ik weet nog precies hoe enthousiast mijn vader het idee opperde: een parachutesprong maken. Natuurlijk ontzettend gaaf, maar het deed mijn haren tegelijkertijd ook recht overeind doen staan van angst. "Van hoeveel kilometer hoogte zal ik dan naar beneden springen?" had ik hem voorzichtig gevraagd, deels bang voor het antwoord. "Dat zal ongeveer 3,8 kilometer hoog zijn, schat." Juist ja, fantastisch. Maar aan zijn kennis twijfelde ik geen seconde. Mijn vader heeft namelijk jaren ervaring met parachute springen. Tientallen keren heeft hij zich vrijwillig naar beneden laten vallen en zijn lot aan de krachten van de natuur overgelaten. Tot de dag dat zijn parachute in elkaar klapte op 10 meter hoogte. De dag dat de krachten niet aan zijn kant stonden. Door een onverwachte wisseling van de wind was zijn parachute ingeklapt, waardoor hij meters loodrecht naar beneden viel. Hij belandde op zijn rug en brak een ruggenwervel. Hoewel hij door dit ongeluk geen sprongen meer maakt, heeft het zijn liefde voor parachutespringen niet beïnvloed. Integendeel zelfs, hij moedigt mij nu aan om zelf uit het vliegtuig te stappen.

Een grote stap

Ik heb mijn vaders onuitputtelijke bron van avontuurlijkheid altijd gezien als een inspiratie. En op een dag dacht ik: ja waarom ook niet, let's do it! En dus zo gezegd, zo gedaan. Op een woensdag reed ik samen met mijn vader, mijn opa en mijn vriend naar het Skydive Centrum in Rotterdam waar ik om klokslag 13:00 uit het vliegtuig zou springen.

Van tevoren kreeg ik een korte cursus waarin ik leerde welke houding ik tijdens het springen zou moeten aannemen. Daarna was het tijd om mijn instructeur te ontmoeten, die de gehele sprong aan mij vast zou zitten. Een aardige man, die mij meteen geruststelde. Want ja, de zenuwen begonnen toch wel op te spelen. Al helemaal toen het vliegtuig landde waar ik samen met vijf andere springers in moest stappen.

Voeten in de lucht

En toen was het alweer tijd om het vliegtuig te betreden. Ik als kat-uit-de-boom-kijkend-persoon wachtte als laatst met instappen. Iets wat achteraf een grote fout van me bleek te zijn, want wie als laatst instapt... springt als eerst! Leuk, had ik weer.

Met mijn benen bungelend over de rand van het vliegtuig, voelde ik hoe het voertuig begon op te stijgen. De deur van het vliegtuig bleef tijdens de gehele rit ook gewoon open. Binnen een paar seconden kreeg ik een prachtig uitzicht te zien van Rotterdam. Dit terwijl ik de krachtige wind langs mijn voeten voelde blazen. Huizen werden steeds kleiner en kleiner en mensen veranderden in zwarte stipjes, totdat er niets anders te zien was dan een wit wolkenbed. Ik was zo onder de indruk van het mooie uitzicht dat ik niet doorhad dat mijn instructeur tegen me begon te praten. Of nouja, eerder schreeuwen. Ik schrok wakker uit mijn trans en keek hem aan. "Het is tijd, klaarzitten!" Ik volgde zijn instructie op en voelde de ogen van iedereen branden in mijn rug. Waarom moest ik ook alweer per se als eerste?

Een prachtige illusie

In de houding zoals mij was aangeleerd boog ik naar voren en binnen een kwart van een seconde had ik het vliegtuig verlaten. Ik suisde door de lucht en dook in het bed van zachte wolken. Althans, dit leek zacht, maar het enige wat je voelt is nattigheid. Een prachtige illusie als je het mij vraagt. Tijd om na te denken was er niet, het enige wat ik zag was het wolkendek en het prachtige uitzicht van Rotterdam.

Na een loodrechte val van een minuut trok mijn instructeur aan de parachute, die meteen uitklapte. We zoefden boven het centrum van Rotterdam en mijn mond viel open van verbazing. Zo had ik Rotterdam nog nooit gezien! Ik voelde de adrenaline door mijn aderen gieren en met een brede lach op mijn gezicht keek ik om mij heen. Plotseling wees mijn instructeur omhoog en ik volgde zijn vinger. Boven mij zag ik de rest van de springers één voor één verschijnen in de lucht. Een prachtig gezicht.

Trots

Na vijf minuten rondcirkelen naderden we een groot weiland waar we moesten landen. Terwijl we steeds dichterbij de grond kwamen, zag ik mijn vader, mijn opa en mijn vriend staan zwaaien. Mijn opa druk in de weer met zijn fotocamera en mijn vader met een trots gezicht. Langzaam en soepel landden we op het weiland en terwijl ik mijn vader probeerde uit te leggen hoe ik het vond, besefte ik één ding. Dit zou ik zo weer doen.